ไอเดียใหม่

เนื่องจากกินเผ็ดไม่ได้ ทำให้ผมกินอาหารอร่อยหลายๆอย่างไม่ได้
เพียงเพราะว่ามันเผ็ด
บางอย่างต้องขอยืมคำของแม่มาพูด เผ็ดอย่างไม่มีชาติตระกูล
เผ็ดจนขม เผ็ดจนต้องขอด่าหน่อยเหอะ
มีร้านข้าวแกงร้านหนึ่งแถวลาดกระบัง
เป็นที่ร่ำลือ ร้านป้าแกชื่อ ร้านป้าเตี้ย (แต่ต้องเอา ห.หีบ ไปแทนที่ ต.เต่า นะครับ)
เพียงเพราะป้าแกทำกับข้าวอร่อย แต่เผ็ดมาก
เด็กๆไปกินจริงมักอุทานว่า โหย เผ็ด เตี้ยๆ
ตั้งแต่นั้นมา ป้าแกจึงถูกเรียกว่า ป้าเตี้ย ไปโดยปริยาย
(อย่าลืมเอา ห.หีบ ไปแทนที่ ต.เต่า)

หรือว่าจะเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำเบอร์หก
สมัยผมอยู่ประถม ร้านนี้เป็นที่นิยมของนักเรียนมาก
พักกลางวันปุ๊ป เป็นต้องแถวยาว
อดทนต่อแถวกว่าจะได้กินก๋วยเตี๋ยวต้มยำจากร้านเบอร์หกเลื่องชื่อ
คาดว่าที่แถวยาวได้ทันทีขนาดนั้น
ต้องเป็นเพราะเด็กนักเรียนยอมแอบหนีเรียนก่อนพักกลางวัน
เพื่อจะได้มากินก๋วยเตียวต้มยำร้านเบอร์หกก่อนใครเพื่อนนั้นทีเดียว

มีอยู่วันนึง คุณพี่ขายก๋วยเตี๋ยวที่เป็นภรรยาของครูพละจากโรงเรียนสตรีฝั่งตรงข้าม
อาจจะมีปากเสียงกับคุณครูพละที่เป็นสามีมาก จนเหลือปากเสียงมาลงที่เด็กนักเรียน
ความซวยจึงมาลงที่เด็กนักเรียน ตัวป้อมๆ หัวเกรียนๆ หน้าใส ใจซื่อ อย่างผม
ต่อคิวมาตั้งนาน เลยได้โอกาสสั่ง
"พี่ครับ ขอเส้นเล็กต้มยำไม่ใส่พริกชามนึง"
ต้มยำไม่ใส่พริก มันยากตรงไหน ผมคิด
ก็ใส่ถั่วคั่วบด มะนาว น้ำปลา น้ำตาล สิวะ (ตอนนั้นอยู่ประถม จริงๆแล้ว ยังไม่ใช้คำว่า"วะ"
ต่อท้ายประโยค ผมเติมคำนี้เอาเอง เพื่อให้เรื่องมันออกรส เหมือนต้มยำ)
กินเผ็ดไม่ได้อย่างเดียว ถึงกับต้องอดกินถั่ว และมะนาว
และรสชาติที่เลื่องลือจึงต้องมาต่อคิวกันขนาดนี้เชียวหรือ...วะ

นั่นแหละ แล้วพี่ก็ตอบว่า
"ต้มยำไม่ใส่พริก ต้องกลับไปทำกินเองที่บ้านนะน้องนะ"
ผมตอบกลับ
"ก็จะแหก (เปลี่ยน ห.หีบ เป็น ด.เด็ก) มึงก็แค่ไม่ตักพริกใส่
มันยากตรงไหนวะ"

โกหกครับ จริงๆแล้วผมตอบ
"งั้นเอาก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำก็ได้ครับ"
พร้อมกับนึกในใจว่า แล้วกูมาต่อคิวตั้งนานทำไมวะเนี่ย

จบเรื่องก๋วยเตี๋ยวต้มยำเบอร์หก
อาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับเรื่องที่ผ่านมาแล้วเกือบยี่สิบปี
แต่ผมยังจำบรรยากาศ และเรื่องราวในวันนั้นได้ขนาดนี้
ไม่เล็กเลยสำหรับ นักเรียน หัวเกรียน ตัวอ้วน(นิดหน่อย) หน้าใส ใจซื่อ ไม่กินเผ็ด อย่างผม

ด้วยเหตุผลที่สาธยายมาเนิ่นนาน

ผมจึงขอเสนอให้นักวิทยาศาสตร์ช่วยกันพัฒนา
ยากันเผ็ดครับ ให้ชื่อยานี้ว่า ยาเผ็ดหาย ก็ได้ แล้วแต่ใครจะเสนอ
ถ้าใคร เช่นผม กินเผ็ดไม่ได้ ให้อมยาเม็ดนี้
กินยาเม็ดนี้ หรือกลั้วคอด้วยยาเม็ดนี้
แล้วประสาทล้ินจะรับความเผ็ดไม่ได้ แต่ยังรับรสอื่นๆได้ตามปกติ
แล้วยังสามารถ แยกความแตกต่างระหว่าง เผ็ดกระเทียม กับเผ็ดพริก ได้ด้วย
เพราะถึงผมไม่กินเผ็ด แต่ก็แค่เผ็ดพริกเท่านั้น ผมชอบกระเทียม ผมชอบขิง และเครื่องเทศอื่นๆ
พริกเท่านั้นที่ผมกินไม่ได้ มันขม และมันเผ็ดนาน

ส่ิงที่น่าคิดก็คือ แล้วถ้ามันไม่เผ็ดมันจะไม่อร่อยไปเลยหรือเปล่า
ผมคิดว่า แต่ถ้ามันเผ็ด ผมก็ไม่มีโอกาสจะรู้ว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อยอยู่ดี


ใครจบวิทยาศาสตร์ทางด้านนี้ แล้วบังเอิญมารู้จักใครสักคน ที่บังเอิญมารู้จักใครอีกสักคน
แล้วบังเอิญใครสักคนนั้นดันซวยมารู้จักผม แล้วแนะนำให้ได้มาอ่านบล๊อกนี้
ช่วยเอาไอเดียนี้ไปพัฒนา จะได้ผลบุญประเสิรฐ

ช่วยคนอ้วนให้อ้วนขึ้น ช่วยคนดีได้มีความสุข ทำให้เขาได้เห็นว่าคนเราทำดี แล้วก็ย่อมได้ดีตอบแทน
ด้วยการกินอะไรๆได้มากขึ้น อร่อยขึ้น
และได้เห็นรอยย้ิมจากเด็กนักเรียนประถม
หัวเกรียน ตัวอ้วน(นิดหน่อย หรือจะเรียกว่าอวบก็ได้) หน้าใส ใจซื่อ ไม่กินเผ็ด

ป้าเตี้ย (อย่าลืมเอา ห.หีบ ไปแทนที่ ต.เต่า นะครับ)
ก็อาจจะถูกเรียกด้วยชื่อจริงๆ
ก๋วยเตี๋ยวเบอร์หก ถ้ายังขายอยู่ อาจจะมีแถวยาวขึ้น
ทำให้ไม่ต้องมีปากเสียงกับสามีเหลือเฟือ จนมาลงที่เด็กนักเรียน
สมองของเด็กนักเรียนคนนั้น แทนที่จะเอาไปใช้จำเรื่องเตี้ยๆพรรค์นั้น
ก็เอามาจำเรื่องดีๆอื่นๆแทน

ผลบุญจะมาหาท่านที่ผลิต ยากันเผ็ด
ให้ร่ำรวย สุขภาพแข็งแรง
สาธุ