ไม่ต้องไปเรียกร้องให้ประเทศชาติรักกัน ไม่ต้องไปเรียกร้องให้ใครปรองดอง
หันหน้าคุยกันยังไม่ได้เลย เพราะมันเต็มไปด้วยความอคติ
เห็นแแต่สีแดงก็สรุปได้แล้วว่าแม่งชั่ว และเป็นทาสทักษิน
ทั้งสิ่งมีชีวิต และไม่มีชีวิต ถ้ามีสีแดง ก็สรุปได้ทันทีว่าแม่งชั่ว และเป็นทาสทักษิน
ไม่เคยสนใจเจตนา ไม่ต้องเข้าใจเหตุผล สรุปไปเองว่าทักษินจ้างมา ไม่ก็โง่เป็นควาย
เสื้อแดงไม่ใช่แค่สี เสื้อแดงไม่ใช่แค่ผ้าที่เขาเลือกมาใส่
เลิกมองแค่สีเสื้อที่เขาใส่เสียที แล้วมาสนใจ
ว่าทำไม ทำไม เขาถึงคิดอย่างนั้น คนอื่นเขาก็คนเหมือนกัน
เมื่อไหร่เราจะชินกับคนเสื้อแดง
บางทีการที่เราสงสัยว่า เขาคิดได้ยังไง นั่นแหละ คือจุดเริ่มต้นของการหาคำตอบ
เหมือนได้อ่านจากใครมา จำไม่ได้แล้ว ว่าเราไม่ควรไปวัดว่าเขาคิดอย่างไร
แต่ควรวัดเขาด้วยวิธีที่เขาแสดงความคิด และอารมณ์ของเขามากกว่า
แสดงออกว่าไม่เห็นด้วย ด้วยการด่าพ่อล่อแม่
แสดงออกว่าไม่เห็นด้วย ด้วยการต่อย
นอกจากเป็นการแสดงออกของตัวตนคนๆนั้นแล้วยังไม่สามารถทำให้เกิดการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ไม่ต้องพูดถึงการใช้กำลังสยบคนอื่นที่คิดไม่เหมือนเรา
ไม่ต้องพูดถึงว่าถ้าคนส่วนใหญ่คิดไม่เหมือนเราแล้ว ต้องเอาปืนมาจ่อให้เขาหยุดพูด
เริ่มต้นจากเวลาเพื่อนรักเราคิดไม่เหมือนเรา เราคุยกับเพื่อนรักกันดีๆได้ไหม
หรือบางทีเราควรจะยอมรับเสียทีว่า เป็นเพื่อนรักกัน ไม่ต้องคิดเหมือนกันทุกเรื่องก็ได้นี่หว่า
นึกถึงตอนที่เราเริ่มเป็นเพื่อนกันก็ได้
