Saturday, April 14, 2012

หลัง extremely loud & incredibly close

ตอนซื้อแผ่นนี้ไม่ได้ดูว่ามันเกี่ยวกับ 9/11 ถ้ารู้คงไม่ซื้อมาดู แค่เห็นว่ามี hanks กะ academy award nominee.
เคยรู้สึกสะเทือนใจกับเหตุการณ์นั้น บังเอิญอยู่ในเมืองนั้น ตอนนั้น เดินออกไปนอกห้องนอนก็เห็นควันจริงๆจากเหตุการณ์นั้น ตอนนั้นอยู่brooklyn โชคดีที่ไม่ได้มีธุระแถวนั้น มันก็งง ๆ คอยแต่จะคิดว่า ถ้าเราเป็นคนที่อยู่บนเครื่องบิน เป็นคนที่อยู่ในตึก เราจะรู้สึกอย่างไร จำได้ว่าเปิดทีวีดูข่าว ซ้ำๆกันจนสุดท้ายก็รู้สึกอึดอัด ต้องบังคับให้หยุดเพราะเริ่มรู้สึกไม่สบาย

ดูเรื่องนี้แล้วนึกถึงสองอย่างคือเหตุการณ์ช่วงนั้นกับความสัมพันธ์กับพ่อ
แปลกที่เราไม่ได้มีความผูกพันธ์กับพ่อสักเท่าไหร่ แต่เวลามีอะไรที่เราไม่เหมือนแม่ ก็ไปโทษพ่อทุกที
แม่ไม่ค่อยเล่าเรื่องพ่อมากนัก ก็มีเรื่องดี และเรื่องไม่ดี มีบางเรื่องที่เราไม่อยากเป็นอย่างพ่อ แต่แปลกจริงๆ ทั้เราไม่รู้จักพ่อเลย แต่เราดันมีบางอย่างเหมือนพ่อ เรามีแผลที่มือ มีนิสัยบางอย่าง ไม่รู้จะดีใจดีหรือไม่ดีใจดี เหมือนโดยบังคับ

ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว ในโลกนี้ก็มีคนที่จะเหมือนเราได้โดยตรงก็มีแม่ แล้วก็พ่อ ตอนนี้ก็มีลูกมาอีกคนนึง ลูกคงมีบางอย่างเหมือนเราโดยที่เขาไม่รู้ตัว เสียใจด้วยนะลูก

Monday, April 09, 2012

อารมณ์หลัง50/50





ครั้งสุดท้ายที่ผมได้แสดงอารมณ์ที่เรารู้สึกจริงๆนี่มันเมื่อไหร่

จริงๆแล้วยิ่งเราโตขึ้นเรายิ่งถูกสอนให้เก็บอารมณ์มากขึ้น หรือเรามีอารมณ์น้อยลงกันแน่


ส่วนหนึ่งของการที่ผมหวังว่าจะได้จากการไปสอนหนังสือคือการที่ได้สัมผัสกับอารมณ์ของเด็กรุ่นใหม่ๆ

ได้เห็นการแสดงออกที่สดใสกว่าผู้ใหญ่อย่างเรา แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมต้องเก็บอารมณ์เข้าไปอีก

ด้วยความที่เป็นอาจารย์ที่ต้องแยกชนชั้นให้อยู่ในสถานภาพแตกต่างกับนักเรียน

เป็นผู้ใหญ่ที่แตกต่างกับเด็ก จึงต้องรักษาอารมณ์ให้อยู่คงเส้นคงวา

เมื่อเด็กสาดน้ำแรงๆมา เรายิ่งต้องนิ่งเพื่อช่วยให้น้ำแรงสงบลง

กลายเป็นว่ายิ่งให้คนอื่นเดาอารมณ์ไม่ออกยิ่งน่านับถือ เป็นที่น่าไว้วางใจ ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ขึ้นๆลงๆ

ผมต้องคอยทำหน้านิ่งๆไว้ทั้งๆที่กำลังโกรธหรือดีใจ

มันยากนักสำหรับคนที่ต้องทำงาน และมักมีอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เป็นบุคลิกส่วนตัว แต่ต้องพยายามเก็บอารมณ์


ไม่ใช่แค่บทบาทอาจารย์ บทบาทผู้ให้บริการในโรงแรม บทบาทลูกจ้าง ทั้งหมดก็ต้องเก็บอารมณ์ให้ดีทั้งนั้น


สงบนิ่งดั่งทะเล = เก็บกด

ซื่อสัตย์กับความรู้สึก = ไร้เดียงสา


บางทีการที่เราฝึกที่จะไม่แสดงอารมณ์นานๆก็กลายเป็นว่าเราเริ่มลืมที่จะมีอารมณ์ ลืมที่จะรู้สึก

หลังจากมีลูกแล้วเวลาจะได้นั่งดูหนังอย่างใจจดจ่อก็มีน้อยลง การที่ไม่ได้ดูหนังดีๆ นานๆ

ก็เหมือนขาดใครมากระตุ้นอารมณ์ อย่างวันนี้ได้ดูหนังเรื่อง50/50 ถึงไม่ใช่หนังดีอะไรนักหนา

แต่แหม วันนี้มันได้อารมณ์ซะจริง


ปล. อารมณ์ที่ว่าไม่ใช่อารมณ์อย่างว่า และหนังดีๆก็ไม่ใช่หนังเอวีเสมอไป